Buddhadhamma Tepitaka Sakamanasutta_mixdown

ชวนโยมเรียนพระไตรปิฎก

เรื่อง สกมานสูตร

สุขหรือทุกข์ อยู่ที่วิธีคิด

เที่ยงวัน ที่อากาศร้อน วันหนึ่ง ในป่าใหญ่แห่งหนึ่ง เหล่าสัตว์ทั้งหลายในป่า รวมทั้งเหล่านกทั้งหลาย ต่างก็หลบร้อน นิ่งเงียบเก็บพลังไว้ใช้ตอนอากาศเย็นลง

ในความเงียบของป่านั้น ต้นไม้มีโพรง ปล้องไผ่กลับเล่นดนตรี เสียงหวูดๆๆ อีกทั้งต้นไม้และกิ่งก็เสียดสีกัน เป็นเสียงแหลมๆ ตามกำลังลมที่พัดเบาบ้าง แรงบ้าง

เสียงป่าเหล่านั้น เป็นเสียงที่ช่วยให้พระภิกษุสงฆ์ทำกรรมฐานได้อย่างดี จิตสงบอย่างสบาย

แต่เสียงนั้นเอง กลับทำให้เทวดาที่อยู่ ณ ที่นั้น กลัว ผวา จึงเข้ามาเฝ้าพระผู้มีพระภาคเจ้าเพื่อบรรเทาความกลัว กล่าวว่า

เมื่อฝูงนกพากันพักร้อนอยู่ในเวลาเที่ยงวัน

ป่าใหญ่ส่งเสียงประหนึ่งว่าครวญครางอยู่

เสียงครวญครางแห่งป่าใหญ่นั้น

ปรากฏเป็นสิ่งที่น่ากลัวแก่ข้าพเจ้า

พระผู้มีพระภาคตรัสว่า

เมื่อฝูงนกพากันพักร้อนอยู่ในเวลาเที่ยงวัน

ป่าใหญ่ส่งเสียงประหนึ่งว่าครวญครางอยู่

เสียงครวญครางแห่งป่าใหญ่นั้น

ปรากฏเป็นสิ่งที่น่ายินดีแก่เรา

อธิบายธรรม

ชีวิตเรา หากได้รับการอบรมอย่างดี ฝึกฝนตนอย่างดีแล้ว เราจะมีความสุขได้เสมอ แม้ไม่มีเงื่อนไขอะไรมากนัก ก็สุขได้ เพราะสิ่งรอบตัวเราที่ผ่านเข้ามาตลอด ๒๔ ชั่วโมง คือปัจจัยเงื่อนไขให้เกิดความสุขได้ทั้งนั้น หากจิตของเราตั้งไว้ถูกต้องแล้ว

ส่วนคนที่ไม่ยอมฝึกฝนอบรมตนเอง ปล่อยตัวปล่อยใจไปตามเวรตามกรรม ไม่ฝืนไม่ทน ไม่ภาวนาตนให้ถูกต้อง เขาจะเป็นตัวปัญหามากเลย และที่หนักอึ้ง คือเขาไม่รู้ตัวเองว่า ตนเป็นปัญหา เป็นคนที่ชอบสร้างเงื่อนไขมากักขังตัวเอง ส่งผลให้เป็นคนที่คิดผิดเสมอ

การตามดูจิตเสมอๆบ่อยๆ ฝึกแยกความคิดของจิต อันไหนเป็นกุศล อันไหนเป็นอกุศล บ่อยๆ กุศลจิตต้องให้เกิดมากๆ อกุศลจิตเมื่อเกิดขึ้น ต้องดับทันที ดับไม่ได้ ก็ต้องสู้กับมัน หากไม่ดับทันที เราก็จะเป็นมันทันที พอเป็นมันแล้ว ดับยาก

การให้กุศลจิตเกิดบ่อยๆ การเพียรพยายามดับอกุศลจิตบ่อยๆ เป็นการสร้างความสุขอย่างประเสริฐ

เมื่อให้จิตที่ดีงามได้แล้ว อะไรที่ปรากฏขึ้นแต่ละวัน ล้วนปัจจัยให้เกิดสุขทั้งนี้

อ้างอิง

https://84000.org/tipitaka/read/m_siri.php?B=15&siri=15