Buddhadhamma Tepitaka Sadhayanamanasutta_mixdown

ชวนโยมเรียนพระไตรปิฎก

เรื่องสธายนมานสูตร หรือ สัททายมานสูตร

พูดพร่ำเพรื่อเป็นบาปไม่รู้ตัว

สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคเสด็จจาริกไปในโกศลชนบทกับภิกษุสงฆ์หมู่

ใหญ่ ก็สมัยนั้นแล มาณพ(หนุ่มวัยฉกรรจ์หลายคน)ด้วยกัน(ต่างก็พูดคุยด้วยเสียง(อันดัง)อื้ออึงมาก เดินผ่านไป ในที่ไม่ไกลพระผู้มีพระภาคเจ้านัก

พระผู้มีพระภาคเจ้าได้ทรงเห็นมาณพมากด้วยกันนั้น เปล่งเสียงอื้ออึง เดินผ่านไป

ในที่ไม่ไกล ฯ

ลำดับนั้นแล พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงทราบเนื้อความนี้แล้ว ได้ทรงเปล่ง

อุทานนี้ในเวลานั้นว่า

ชนทั้งหลายไม่มีสติ อวดอ้างว่าเป็นบัณฑิต พูดเรื่อยเปื่อยด้วยคำอันไม่จริง

พูดพร่ำเพรื่อจึงไม่รู้ว่าคำพูดของตนนั้นชวนทะเลาะเบาะแว้ง

อธิบายธรรม

คนชอบพูด ขี้คุย ขี้โม้ ขี้อวด มักเป็นไม่มีสติสัมปชัญญะ ถึงมีความรู้ แต่ก็เป็นความรู้งูๆปลาๆ ผิดๆถูกๆ คนที่ฟังผู้นั้นพูด หากมีพื้นฐานความรู้น้อย ก็พลอยเชื่อคำพูดของคนขี้โม้นั้นอย่างง่ายดาย

คนเหล่านี้ ชอบพูดพร่ำเพรื่อ พูดเรื่อยเปื่อย หรือชอบแทรกคนอื่นพูด เมื่อได้พูดแล้ว เหมือนได้เสพสุขอะไรสักอย่างหนึ่ง หากไม่ได้พูด มันอึดอัด ไม่สบายใจ แต่พอได้พูดแล้ว สบายใจ สุขใจ

ไม่รู้จักกาละเทศะ ไม่รู้ว่ากับใครควรพูดไม่ควรพูด เขาไม่สนใจว่าคนฟังจะชอบหรือไม่ชอบ เขาจึงผิดศีลข้อที่ ๔ เสมอๆ ดังนั้นเวลาคนที่ชอบพูดพร่ำเพรื่อนี้พูด จึงหมดค่ำ ไร้ค่า คนไม่เชื่อถือ คำพูดของเขาทำลายตัวเขา เขาสร้างบุคลิคภาพของตนด้วยภาพลักษณ์ที่เหลาะแหละ น่ารังเกียจ

คำพูดของเขา ชวนให้คนเข้าใจผิดเป็นประจำ คนฟังหากไม่ไตร่ตรองด้วยดีแล้ว อาจจะทะเลาะกับคนอื่นอย่างง่ายดาย

คนชอบพูด ขี้คุย ขี้โม้ ขี้อวด จะไม่รู้ตัวเองเลยว่า กำลังผิดศีล กำลังทำลายตัวเอง กำลังทำบาปกรรม กำลังชวนให้ผู้อื่นทะเลาะกัน เพราะเขาคิดว่า ตนเป็นคนรู้ดี เป็นคนฉลาด รอบรู้

อ้างอิง

https://84000.org/tipitaka/read/r.php?B=25&A=3283