Buddhadhamma Tepitaka Pathomcarika_mixdown

ปฐมทีฆจาริกสูตร

ไร้หลักแหล่งเข้าถึงธรรมยาก

ประสบการณ์ไม่สำคัญเท่าการไตร่ตรอง

โทษของการเที่ยวมากเกินไป ดังนี้

๑. ไม่ได้ฟังสิ่งที่ยังไม่เคยฟัง

๒. ไม่เข้าใจชัดสิ่งที่ได้ฟังมาแล้ว

๓. ไม่แกล้วกล้าในสิ่งที่ได้ฟังมาแล้ว

๔. เป็นโรคร้ายแรง

๕. ไม่มีมิตร

ส่วนคนที่เที่ยวพอประมาณ พอให้ได้แรงบันดาลใจ พอผ่อนคลายจิตใจ มีคุณดังนี้

๑. ได้ฟังที่ยังไม่เคยได้ฟัง

๒. เข้าใจชัดสิ่งที่เข้าใจแล้ว

๓.แกล้วกล้าในสิ่งที่ได้ฟังมาแล้ว

๔.ไม่เป็นโรครื้อรังร้ายแรง

๕. มีมิตร

อธิบายธรรม

คนที่ชอบเที่ยวเกินประมาณ ไร้จุดหมายปลายทาง ไร้เป้าหมายของการท่องเที่ยว ไปเรื่อยๆ เดี๋ยวอยู่ตรงนี้ที อยู่ตรงนั้นที การเดินทางบ่อยไร้ขอบเขตดังดังกล่าว เป็นการทำลายตัวเอง ดังนี้

๑. ไม่ได้ฟังสิ่งที่ยังไม่เคยฟัง

บางท่านอาจจะค้านว่า การเดินทางมากต่างหากทำให้ได้ประสบการณ์เยอะ ได้รู้ได้เห็นมาก ได้รู้ได้เห็นอะไรใหม่ๆอยู่เรื่อยๆ ก็น่าจะเป็นอย่างนั้น ก่อนที่จะอธิบายต่อในข้อนี้ ต้องอธิบายร่วมกับข้อที่ ๒ และข้อที่ ๓

๒. ไม่เข้าใจชัดสิ่งที่ได้ฟังมาแล้ว

๓. ไม่แกล้วกล้าในสิ่งที่ได้ฟังมาแล้ว

การได้ยินได้ฟังครั้งแรก ย่อมกล่าวได้ว่า ได้ยินได้ฟังสิ่งที่ยังไม่เคยได้ยินได้ฟัง เช่นได้ฟังคนเล่านิทาน เพียงเริ่มฟังเท่านั้น ฟังยังไม่จบเลย ก็ต้องออกเดินทางต่อไปอีก จะทำให้เราไม่เข้าใจเนื้อเรื่อง เป็นการเสียหายแบบข้อที่ ๒ ไม่เข้าใจชัดสิ่งที่ฟังแล้ว เมื่อไม่เข้าใจชัด ก็เกิดเสียหายแบบข้อที่ ๓ ไม่แกล้วกล้าในสิ่งที่ได้ฟังมาแล้ว คือ ไม่ได้เสพอรรถรสของท้องเรื่องนิทานนั้นเลย ยังไม่ได้อิน (in) กับละครเลย ต้องเดินทางต่อเสียแล้ว

หากเรา มีเวลาฟัง ตั้งใจฟัง ก็จะเข้าใจท้องเรื่อง(ข้อที่ ๒) เกิดสนุกกับนิทานเรื่องนั้น (ข้อที่ ๓) เราก็จะรู้ท้องเรื่องนิทานนั้นดำเนินไปอย่างไร การรู้ต่อเนื่องทำให้เรารู้เรื่องใหม่ๆต่อไปเรื่อยๆ(เป็นข้อที่ ๑) ความรู้ในการดำเนินของเรื่อง ความต่อเนื่องของเรื่อง นั้นแหละรู้อะไรใหม่ๆ ฟังอะไรใหม่ๆ

หากท่องเที่ยวไปเรื่อยๆ ก็ได้ฟังแต่บทเริ่มต้นของนิทานหรือตำนานของสถานที่แห่งนั้นเท่านั้น ไม่มีเวลาขบคิด ไม่มีเวลาอิน(in)สนุกกับเรื่องนั้นๆ ก็เสียโอกาสในการรับรู้เรื่องราวที่สนุกถูกต้อง

ธรรมะก็เช่นกัน ฟังแล้วก็ไม่มีเวลาขบคิด ไม่มีเวลาไตร่ตรองธรรม ก็จะไม่เข้าใจเลย เมื่อไม่เข้าใจธรรมที่ฟังมา ก็จะไม่แกล้วกล้าคือไม่ได้สัมผัสรสแห่งธรรม ไม่รู้รสแห่งธรรมเลย เพราะมัวแต่เที่ยวไปเรื่อย มีธุระยุ่งอยู่เรื่อยๆ

การเข้าใจชัด ก็จะทำให้เกิดความแกล้วกล้าคือรู้รสแห่งธรรม สัมผัสรสแห่งธรรม จะทำให้เราเห็นอะไรใหม่คือลึกเข้าไปอีก

อยู่เป็นที่เป็นทาง เราก็จะได้รู้เรื่องใหม่ๆอยู่เสมอ เช่นได้ฟังนิทานเรื่องใหม่อยู่เรื่อยๆ คนเล่านิทาน คงไม่เล่าเรื่องเดิมๆซ้ำซากให้คนฟังคนเดิมฟังตลอดไป

หากอยู่วัดที่พระท่านสอนธรรม เราก็จะได้ฟังเรื่องใหม่อยู่เรื่อยๆ หากไม่เข้าใจเรื่องก่อน ก็ฟังอีกด้วยการสอบถาม

ธรรมะสูตรนี้ ข้อที่ ๑-๓ จะเกื้อหนุนกันไปมา

๔. เป็นโรคร้ายแรง

คนเที่ยวมากๆ เป็นการสะสมเชื้อโรคอย่างหนึ่ง สะสมจากสถานที่แต่ละแห่ง ที่ละเล็กละน้อย พอมากเข้าก็กลายเป็นโรค รักษายาก

สังเกตคนเที่ยวมาก เสื้อผ้าสกปรก ไม่ค่อยได้ซัก ไม่มีเวลาซัก ตัวมอมแมม กลิ่นเหม็น โรคอีกอย่างที่น่ากลัว คืออันตรายจากการเดินทางบ่อย เช่นจากพวกมิจฉาชีพเป็นต้น

๕. ไม่มีมิตร

คนไร้หลักแหล่ง เที่ยวไม่หยุดหย่อน ไม่มีใครไว้ใจ ไม่มีใครอยากคบ แม้คนเปลี่ยนงานบ่อยๆ ต่อไปก็สมัครงานยาก เพราะเจ้าของกิจการ ร้านค้า ไม่อยากรับไว้ด้วยเกรงว่าจะออกไปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้

หากเที่ยวตามเวลาที่เหมาะสม เดินทางท่องเที่ยวอย่างมีเป้าหมายในการไป จะได้ประโยชน์มากมาย เช่น

๑. ได้รู้เรื่องราวใหม่ๆอยู่เรื่อย

๒. หากเคยได้ยินได้ฟังมาก่อน พอมาเห็นสถานที่จริงก็จะเข้าใจแจ่มชัดยิ่งขึ้น

๓. สนุก ตื่นเต้น

๔. สะอาดสะอ้าน ไร้โรคภัย

๕. มีเพื่อน มีคนอยากคบด้วย เพราะเป็นคนใฝ่รู้เสมอ เป็นคนที่เข้าใจแจ่มชัดแต่ละเรื่อง เป็นคนมีประสบการณ์ตรง ได้สัมผัสเรื่องราวต่างๆจริง บุคคลิคดี

อ้างอิง

https://84000.org/tipitaka/read/m_siri.php?B=22&siri=221