Buddhadhamma Tepitaka Dhanapalapeta – 11722, 10.00 PM

ชวนโยมเรียนพระไตรปิฎ

เรื่อง ธนปาลเปรต

เศรษฐีผู้ไม่เชื่อว่าผลของกรรมมี คนโง่เท่านั้นเชื่อนรกสวรรค์

สมัยเป็นมนุษย์เปรตตนนี้มีทรัพย์สมบัติมากมาย แทบจะนับจำนวนไม่ได้ แต่เขายิ่งรวยก็ยิ่งเห็นแก่ตัวและดูถูกคนยากจน ดูถูกคนที่ช่วยเหลือสังคมว่าเป็นพวกโง่ แถมยังทำลายสาธารณสถานต่างๆ ด้วยคิดว่าเพราะสถานที่เหล่านี้มี จึงมีคนจน มีคนขอทาน มีคนใช้สถานที่เหล่านั้นทำกิจกรรมต่างๆ

เราทั้งหลาย ถึงเราจะขยันทำงานหาเงินเลี้ยงกายตนเองและกายของผู้ที่เกี่ยวข้อง และเก็บทรัพย์ไว้ชื่นชมว่าเรามีทรัพย์มาก แล้วภูมิใจ อย่างมากก็สบายเพียงแค่ชีวิตนี้ แต่หลังจากนี้ไปแล้ว การไม่ให้ การไม่ช่วยเหลือสังคม การไม่ทำบุญไว้นั่นและคือเสบียงชีวิตของผู้นั้น

การไม่ให้ ก็คือการไม่ได้นั้นเอง

กฎธรรมชาติมันเป็นอย่างนี้เอง หายใจเข้า ไม่หายออกเพราะเสียดายลม ก็ต้องตาย น้ำที่ขังไว้กับที่ น้ำนั้นก็จะเสียใช้การไม่ได้ น้ำที่ขังไว้ในสระ ไม่เอามาใช้ประโยชน์อย่างอื่นบ้าง เพราะกลัวว่าหากเอามาใช้แล้วน้ำในสระจะหมด และสุดท้ายน้ำในสระก็ระเหยทิ้งเปล่าๆ หญ้าบริเวณนั้นก็ไม่ได้ประโยชน์ ต้นไม้บริเวณนั้นก็ไม่ได้ประโยชน์ พืชพันธุ์ต่างๆ ก็ไม่ได้ประโยชน์ แต่หากสระนั้นแบ่งบันน้ำให้ต้นหญ้าบ้าง หญ้าก็จะสวยงาม ทำบรรยากาศให้สดชื่น หากสระแบ่งปันน้ำให้ต้นไม้ ต้นไม้ก็งามมีใบเขียวทำอากาศให้บริสุทธิ์ หากสระนั้นแบ่งปันน้ำให้แก่พืชต่างๆ พืชก็หล่อเลี้ยงชีวิตผู้อื่นอีกมากมาย ทั้งหมดคือสภาพแวดล้อมที่งดงาม และความงามนี้เองก็ทำให้สระน้ำนั้นมีน้ำเต็มไม่พร่อง เพราะต้นไม้ใบเขียวทั้งหลายทำให้เกิดบรรยากาศที่ดี ทำให้เกิดฝนตกอยู่เสมอ น้ำก็หล่อเลี้ยงสระไม่ให้ขาดน้ำ หล่อเลี้ยงโลก

กฎธรรมชาติมันเป็นอย่างนี้ คนที่ไม่ให้แล้วจะได้อะไร ไม่ออกกำลังกายแล้วจะแข็งแรงได้อย่างไร นั่งกินนอนกินแล้วไม่ออกกำลังเพราะเข้าใจว่าสิ่งของที่กินเข้าไปแล้ว จะย่อยสลายไปกับความเหนื่อย เพราะฉะนั้นจึงรักษาเอาไว้ด้วยการกินแล้วนอน หรืออยู่กับที่ การใช้ชีวิตแบบนี้เป็นการทำลายตนเองโดยแท้ เช่นเดียวกัน การไม่ให้ ก็คือการทำลายตนเองจริงๆ

คนไม่ให้คือคนที่ทำลายตนเอง ทำตนให้ฉิบหายอย่างที่เปรตตนนี้กล่าวไว้โดยแท้จริง

เมื่อใดก็ตามที่สามารถฝึกตนเองให้เป็นคนชอบช่วยเหลือผู้อื่น ชอบให้ผู้อื่น ชอบทำบุญจริงๆ เราจะมีความสุขมาก แต่หากฝึกยังไม่ได้ เราก็เสี่ยงมากที่จะเห็นแก่ตัว เพราะทำอะไรก็เพื่อตนเองๆ ทุกย่างก้าวของชีวิต ดูเหมือนเรามีเป้าหมายอยู่ที่เราเองทั้งนั้น เราก็ทะเลาะกันได้ง่าย แย่งชิงกันง่าย แล้วสุดท้ายแห่งชีวิต เราก็ทิ้งทุกอย่าง ถึงจะทรมาน เจ็บปวดมากที่ไม่อยากทิ้ง และชีวิตของตนเองก็ไม่สามารถรักษาไว้ได้ก็ต้องทิ้ง

ดูเปรตตนนี้เป็นตัวอย่างเถิด ทำงานมีเงินเยอะ ใช้จ่ายเงินเพื่อตนเองอย่างสุขสบายแค่ไหน สุดท้ายก็เป็นเปรต

กรรมมีผล แม้เรามองไม่เห็น ผลของกรรมก็มีอยู่อย่างนั้น ไม่เป็นไปตามความคิดของเรา เชื่อหรือไม่เชื่อก็ตาม บางคนบอกว่า วิทยาศาสตร์พิสูจน์ไม่ได้ ก็ต้องไม่มี ทั้งที่เราเองก็ไม่ได้พิสูจน์ด้วยตนเอง แต่ก็เชื่อวิทยาศาสตร์แล้ว จึงเป็นอันว่า เราเลือกที่จะเชื่อมากกว่า อันไหนที่เราชอบใจ เราก็บอกว่าอันนั้นมีอยู่จริง อันไหนสติปัญญาของเราเข้าไม่ถึงก็บอกว่าไม่มี เป็นไปไม่ได้ การเลือกเชื่อตามความคิดของจิตนั้น อันตรายมาก เพราะจิตเรามีพื้นฐานไม่เหมือนกัน คนฉลาดปัญญาลึกซึ้งก็เชื่อแบบหนึ่ง คนปัญญาทึบก็เชื่อแบบหนึ่ง การเอาความคิดของตนเป็นฐานในการติดสินใจเชื่อ จึงอันตราย

การเอาคนดี คนมีปัญญา เป็นทางแห่งความเชื่อจึงจำเป็นอย่างยิ่งสำหรับสิ่งมีชีวิตที่เป็นมนุษย์

อ้างอิง

https://84000.org/tipitaka/read/r.php?B=26&A=3568